Αν το Οι Λέοντες του Αλ Ρασάν μας μετέφερε στη Δύση του κόσμου του Τζαντ, στη μακρινή Εσπεράνα και στους πολέμους που τη διχάζουν, το Πολεμιστές του Λυκόφωτος (αρχική έκδοση το 2004) μας οδηγεί στο μακρινό βορρά και στην άγρια Βίνμαρκ, που κατοικείται από τους τρομερούς θαλασσοπόρους επιδρομείς Έρλινγκ και τους γείτονές τους. Σε μια εποχή που αλλάζει, οι σκιές της παλιάς θρησκείας και των πλασμάτων του μύθου ετοιμάζονται να χαθούν για πάντα…
Ο Kay αυτή τη φορά χρησιμοποιεί ως υλικό του τη βορειοευρωπαϊκή ιστορία των Βίκινγκ και των σταδιακών κατακτήσεών τους, που επηρέασαν καθοριστικά την πορεία των λαών της Ευρώπης. Έτσι, πλάθει τους πολεμοχαρείς Έρλινγκ, με τα καράβια τους που φέρουν δρακόμορφες πλώρες, τους φιλόδοξους Ανγκλσίν (τους πρακτικούς και εκχριστιανισμένους ήδη Άγγλους) και τους ανυπότακτους Σινγκέιλ (τους μυστηριώδεις Κέλτες), σε μια ιστορία που συνδυάζει τα μεγάλα γεγονότα, τον πόλεμο και τις επικές μάχες, με τα μικρά και ασήμαντα περιστατικά και τις απλές ματιές στη ζωή των ανθρώπων που ζουν σε εποχές αλλαγής. Μικρά θέλω που οδηγούν σε μεγάλες αποφάσεις.
Ταυτόχρονα με την επική διάθεση, ο Kay μάς δίνει και ένα από τα πιο σκληρά και συνάμα μαγικά μυθιστορήματά του. Όμως, η μαγεία εδώ δεν έχει προφανώς σχέση με το high fantasy σκηνικό της Φιόναβαρ. Αντίθετα, είναι μια σκιά του εαυτού της, μια νοσταλγική μυσταγωγία. Αντιπροσωπεύει μια δύναμη που χάνεται, όπως η επιρροή των αρχαίων θεών της βελανιδιάς και του κεραυνού, του Ιγκάβιν και του Θούνιρ.